مسعود اقبالی با اشاره به خداحافظی ستارههای ملی بعد از جام جهانی در گفتوگو با «ایران»مطرح کرد
رده های پایه ستون پشتوانه سازی
مسعود اقبالی، مدرس بینالمللی فیفا معتقد است ساختن نسل جدید در تیم ملی فوتبال ایران به شرط توجه به ردههای پایه ممکن است. البته بازیکنان رده پایه باید زیر نظر مربیان کاربلد تربیت شوند وگرنه وضعیت از این هم بدتر میشود.
مهری رنجبر، گروه ورزشی: به بهانه احتمال خداحافظی برخی ستارههای نامدار در پایان رقابتهای جام جهانی ۲۰۲۶ با مدیر آکادمی استقلال و مدرس بینالمللی فیفا گفتوگویی تحلیلی داشتیم تا چالشهای مرتبط با این حوزه را بررسی کنیم.
با پایان جام جهانی ۲۰۲۶، دوره حضور نسل فوتبالیستهای فعلی ایران در تیم ملی رو به پایان است. ایران باید چه رویکردی داشته باشد تا در جام جهانی ۲۰۳۰ و ۲۰۳۴ موفق شود؟
بهترین روش برای پشتوانهسازی تیم ملی، توجه بسیار عمیق به آمادگی مدارس فوتبال سطوح مختلف باشگاههاست. باید مصوبهای از وزارت ورزش و فدراسیون صادر شود تا همه باشگاهها موظف به توجه به ردههای پایه باشند. تا زمانی که به قاعده هرم توجه نشود، همین وضعیت رو به وخامت میرود. تنها راه داشتن تیم ملی قدرتمند برای جام جهانی ۲۰۳۰ و ۲۰۳۴، شکلدهی آکادمیهاست.
رویکرد ما در تیمهای ملی پایه باید چگونه باشد؟ آیا تیم ملی از بازیکنان تیمهای پایه استفاده میکند؟
اول باید جلوی جریان لابیگری و رانت گرفته شود؛ یعنی همه باشگاهها باید بهترین بازیکنانشان را از طریق شبکه استعدادیابی جذب کنند و سرمربیان تیمهای نونهالان، نوجوانان، جوانان و امید باید بازیکن به تیمهای ملی معرفی کنند. تا وقتی لابیگری از بین نرود و جای آن را شایستهسالاری نگیرد، شک نکنید باشگاهها و تیم ملی متضرر خواهند شد. یکی از دلایلی که تیمهای نونهالان، نوجوانان، جوانان و امید ما در مسابقات شکست میخورند این است که بازیکنان جنبه گلخانهای دارند؛ انتخاب بازیکنان خیلی وقت ها با رابطه انجام میشود نه لیاقت. مربیان باشگاهها بازیکنان را از طریق افراد ذینفوذ معرفی میکنند. البته جدای از این، عدهای را نیز دلالها وارد تیمها میکنند. در باشگاهها نیز مربیانی که جابهجا میشوند در همین وضعیت قرار دارند و اگر با دلالها همکاری نکنند تهدید میشوند. به همین خاطر بعضی مربیان فوتبال مجبور هستند با شبکههای مافیایی همکاری کنند.
در حالی که استعدادهای زیادی در کشور وجود دارد؟
استعداد در همه جای دنیا هست، اما کشف استعدادها باید توسط بهترین متخصصان صورت بگیرد، نه مربیانی که از جنبههای دوستی، رفاقتی، قومی و قبیلهای کار میکنند؛ روشهایی که به فوتبال آسیب میزنند.
در این دوره، ستارههای بزرگ دنیا مثل مسی و رونالدو هم دوره قهرمانیشان تمام میشود. نبود آنها جذابیت فوتبال را کم میکند؟
هر ستاره و اسطورهای دورهای دارد. هرچند رونالدو و مسی هم در جام جهانی ۲۰۲۶ حضور دارند اما شک نکنید تواناییهای قبلی را ندارند. اما بسیاری برای تماشای بازی آنها و حتی یک لحظه نمایش و حرکت جالبشان فوتبال را تماشا میکنند. البته برخی از بازیکنان حاضر در جام جهانی شاید شاخص نباشند، اما در تیمهای بزرگی توپ میزنند. شاید دیگر مسی یا رونالدویی با آن لحظات استثنایی نداشته باشیم. بههرحال هر دهه یک بازیکن بزرگ میآید و سپس غروب میکند. در واقع طلوع و غروب ستارهها یک دهه طول میکشد. مهم این است که فوتبال دنیا خیلی پیشرفت کرده، اما فوتبال ایران از آن جا مانده است. تیمهای بزرگ مثل آرژانتین، انگلیس، برزیل و آلمان در واگنهای اول قطار فوتبال دنیا هستند اما فوتبال ایران از فوتبال دنیا فاصله گرفته است. ایران در همه مؤلفههای تکنیکی، تاکتیکی، فیزیکی و جنبههای روانشناختی عقب مانده است. حتی برخی بازیکنان لیگ برتر و ملیپوش ما توانایی پاس دادن زیر فشار حریف را ندارند؛ چون در سطح پایه درست آموزش ندیدهاند. فوتبال ایران در زمینه زیرساختها نیز مشکل دارد. در ایران هنوز نمیتوانیم چمن طبیعی درست کنیم، هنوز نمیتوانیم یک ورزشگاه استاندارد بسازیم. باید برای ورزش هزینه شود؛ زیرساختها افزایش پیدا کند، به جنبه علمی توجه شود و از متخصصان استفاده شود.
در دنیا نگاه به آکادمیها چگونه است؟ فاصله فوتبال ایران با دنیا چقدر است و چطور میتوان این فاصله را کم کرد؟
فقط کافی است مسئولان ورزش سری به آکادمی لاماسیای اسپانیا یا آکادمی اسپایر قطر بزنند تا ساختار و امکانات عظیم، پروسه تربیت و پیشرفت بازیکنان و برنامهریزی تمرینی را ببینند. با یک جستوجوی کوچک هم بهراحتی میتوان این مسائل را مشاهده کرد، اما متأسفانه توجهی به آن نمیشود و برای آنان مهم نیست. با یک مقایسه کوچک میتوان فهمید آکادمیهای بزرگ دنیا چه میکنند و ابزار و پارامترهای آن چیست. وزارت ورزش خیلی راحت میتواند با فرستادن دو متخصص به آن کشورها، این مسائل را درک کند. با یک سرمایهگذاری منطقی میتوان این امکانات را فراهم کرد. در ایران هم سرمایهگذاری میشود اما پولها هدر میرود. اگر افراد دلسوز این کار را دنبال کنند، شک نکنید ظرف ۱۰ سال تیم ملی فوتبال ایران یکی از بهترین تیمهای آسیا میشود. ژاپن، کرهجنوبی، استرالیا، عربستان و قطر چه کار میکنند؟ مسئولان ورزش ما هم همان کارها را انجام دهند.
بزرگترین خیانت به مملکت، عدم توجه به نسل جوان است؛ زیرا بدون توجه به نسل جوان در همه زمینهها مسیر رشد و پیشرفت مسدود می شود.
انتهای پیام/